اشعار

از قـلـب دریــا کــاروان نـور پـیـداست           چون مهر تابان کشتیی از دور پیداست

کشتی ولی برعرشۀ آن قرص خورشید           هرجا درخـشید و درخشیـد و درخـشیـد

پخش سبک

جلوه شد بر عالم لوای نصر ما            گل بریـزید آمد امـامِ عصر مـا

صفای هر مجلس آقا،خوش آمدی مولا            گل پسر نرجس آقا ، خوش آمدی مولا

پخش سبک

شور من و نوای من ، آمدنت دعــای من           مریض هجران شده ام،ظهور تو دوای من

ای هـمـۀ زنـدگـی ام ، آیــنــۀ خــدای من           کعبۀ من زمزم من، مروۀ من صفای من

پخش سبک

یوسف خیـر البـشـر یا ابا صالـح مـدد            حجّت ثـانی عَـشَـر؛ یا ابا صـالح مـدد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

پخش سبک

ای اهــل دنـیا، مالـک دلهـا؛ می آید           وصی طـاهـا، وارث مـولا؛ می آید

به روی دست، حضرت نرگس ، مهدی زهرا می آید

پخش سبک

نشسته خـنـده بـر، لبـهـای محمد            به ماه پیغمبر، پیغمبر خوش آمد

گل یاس حیدر،مهدی یا مهدی *** تجلّی داور،مهدی یا مهدی

پخش سبک

می رسد بوی یاسمن            كوچه ها پر از نسترن

گل بریزید اهل جهان            آمده حجة ابن الحـسن

پخش سبک

نیمــه شعبان رسید و یوسف زهـرا نیامد         جان ما بر لب رسید وصاحب دنیـا نیامد

سری بر ما بزن، تو ای غمخوارمن         به جان فـاطمه ، بیا یـابن الحسن

دمی که سیـر وجـودم الـی السما می شد           تـمام صـفحۀ شعـرم پُـر از خـدا می شد

گـمان کنـم خبـر از یار می رسد امشب           که باب فـیض الـهـی به سیـنه وا می شد

امشب خـبـر ز عـالـم بـالا رسیـده است           زیـبـاتـرین سـتـارۀ دنــیـا رسـیـده است

امشب حکیمه باش و ببین پورعسکری           با هـیـبت و شمـایل طاهـا رسیـده است

امشب دل بـیـدارم دارد سحـری دیـگـر           وز زمـزمه ام بر دل مـانـد اثـری دیگـر

در سامره می بینم قـرص قـمری دیگـر           وز بیت ولا بـر لب دارم خبـری دیگـر

بـاز قـدسی نـفـسان زمـزمه پرداز شـدند           به سـوی ســامـره آمـاده پـرواز شـدنـد

چهـره هـا با گـل لبـخـند هـمه بـاز شدند           بــلـبـلان چــمـن حُـسن در آواز شـدنـد

همیشه رهسـپرم سوی جادۀ خـورشیـد           مـنـم مـسـافـر پـای پـیــادۀ خـورشـیـد

چه فرق می كند از پـشت ابر هـم باشد           به طالبـش بـرسد اسـتـفـادۀ خـورشـید

امشب از باد صبا، بوی کسی می شنوم           هـر نفـس، بـوی مسیـحا نفسی می شنوم

مـــژدۀ آمـــدن دادرســـی مــی شــنــوم           اندرین بـادیه بـانـگ جـرسـی می شنوم

باز در دستان من شور قـلم اعجاز کرد           زخم هجران از زبان واژه ها سر باز کرد

داغ آن يار سفر کرده همان يوسف ترين           در رديف غم نوای قلب ما را ساز کرد

این جـشن ها؛ بـرای من آقـا نـمی شـود           با این چـراغ هـا شـب من پـا نمی شود

من بیـشـتر برای خودم گـریـه می کـنم           این جـشن ها بـرای تو بر پـا نمی شـود

بـال جـبـریـل غـزل هـای مـرا آوردنـد           بشکن ای نیل که مـوسای مرا آوردند

و شـکـوه دم عــیــســای مـرا آوردنــد           دست بـر سینـه؛ که آقـای مـرا آوردند

بازهم روح الامین دارد غزل می آورد            صنعـت ایهـام و تشـبیه و بدل می آورد

تا شود ابیات شعر من کمی دلچسب تر            واژه واژه بر لبـم جـام عـسـل می آورد

 دیشب به دست غـم گـره افـتاد در دلم            یعنی هــوای ســامــره افـتــاد در دلـم

گفتم به خود که روز نیایش شب دعاست            ای غم برو که مقصد من سُرّ مَن رَأست

فرشته سوی زمین با شتاب آمده است           که باز هم قـلمم را خـطاب آمده است

خطاب آمـده در چـشـم چشمـۀ شعـبان           دوباره ماهی مضمون ناب آمده است